GOT7 Od początku #prolog

Witam, witam moich kochanych czytelników :)
OTO JEST NOWE OPOWIADANIE O GOT7. Tak, tak wzrok was nie myli :)
Postanowiłam się w końcu za nich wziąć :D
Głównymi bohaterami są Bambam i Mark :)
Miłego czytania :)


Dziś o 15:00 mam zobaczyć swój akademik. Z tego powodu, że idę na studia. Czuję stres, nikogo tam nie znam. Nauczycieli, uczniów. Jest 12:00, mam jeszcze sporo czasu. Jestem już spakowany, ubrany, uczesany. Może pójdę coś zjeść? Tak, to dobry pomysł. Wyszedłem z mojego jasnego pokoju, na korytarz. Na schodach nie mal, nie zrobiłem koziołka. W końcu jestem łamagą co nie? W kuchni zastałem moją kochaną mamę, która robiła omlety. Ja po prostu kocham to danie!
- Hej, mamo. Robisz moje ukochane omleciki? - zaszedłem ją od tyłu, przez co lekko podskoczyła ze strachu.
- Synku, nie strasz tak swojej mamusi. Jeszcze na zawał padnę, już nie jestem taka młoda.
- Ale nie jesteś też stara - szybko odpowiedziałem.
- Dziękuje. Jesteś już spakowany?
- Tak. Wszystko już zrobiłem.
- No to pięknie - pochwalił mnie mama.
- Proszę - powiedziała podając mi jedzenie.
- Dziękuje
Szybko zacząłem jeść mój omlet, bo kiszki już mi marsza grały. Po pysznym obiedzie zerknąłem na zegarek, była 12:30.
- Mam jeszcze dużo czasu -  powiedziałem w myślach.
Poszedłem obejrzeć jakiś program telewizyjny. Napotkałem się na jakąś dramę, bosko normalnie. Od dziecka nie na widziałem dram, to jest coś okropnego co moja mama wręcz kocha. Skakałem dalej po programach. Napotkałem Wellky Idol, no to to ja lubię! Nim się obejrzałem była 13:55. Szybko poszedłem po swoją walizkę, żegnając się ze swoim pokojem.
- Będę tęsknił - szepnąłem.
Szybko zbiegłem po schodach nie mal znów się na nich wywracając. Założyłem buty i dżinsową kurtkę. Zabrałem bagaż i wleciałem do samochodu mojej rodzicielki. Kierunek akademik, gdzie nikogo  naprawdę nie znam. Coś czuję, że będą to najcudowniejsze lata mojej nauki, serio.

No i jak? Chcecie ciąg dalszy?
Miło by było przeczytać jakiś komentarz :)