Scenariusz BTS Jimin #7 "Mechanik"

Witam słonka!

  Przybywam do was z scenariuszem, który jest z Jimin'em. 

MariAnne chciała w końcu ujrzeć jakiś scenariusz, bądź reakcje dlatego też ten scenariusz powstał.

Szczerze? 

Pisałam go trochę na siłę, ponieważ nie mam weny na żadną reakcję i scenariusze, ale nie chcę zostawiać bloga bez niczego...

Wypadało by też wstawić kolejną część "Oczy w sercu", a ja nawet nie mam napisanych kilku znań. 

PS. *** oznacza imię twojej przyjaciółki.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Wraz z przyjaciółką **** jechałście samochodem z małej imprezy. Niestety droga nie była piękna. 

Zapewne zapytacie dlaczego?

Ponieważ **** wybrała krótszą drogę, która prowadziła przez jakąś wieś. Noc była na prawdę piękna. Na ciemnym, granatowym niebie były śliczne, błyszczące, świecące gwiazdy i księżyc. Lekki wiatr muskał twoje włosy, delikatnie je rozczepując. Ale nie tylko twoje włosy, zielone liście również lekko falowały pod wpływem wiatru. Droga nie była wylana aswaldem, tak jak w dużych miastach, tylko żwirem, który już i tak trochę był wbity w podłoże. Samochód lekko podskakiwał, ale to jakoś nie przeszkadzało ci, ponieważ marzyłaś o tym, żeby być już w swoim domu, i położyć się do swojego łóżka. Starałaś się myśleć pozytywnie. Jednak w twojej głowie nadal były czarne scenariusze, że ktoś wyjdzie zza jakiegoś pnia z nożem i was zadźga. 

- O czym tak myślisz? - wyrwała cię z zamyśleń koleżanka.

- O tym, że ktoś nas zadźga - przyznałaś się.

*** parsknęła śmiechem, na twoją odpowiedź na co ty od razu obdarzyłaś ją karcącym spojrzeniem, na które od razy się uspokoiła. 

- Zobaczysz, że zaraz będziemy w domu. W końcu wybrałam krótszą drogę - obdarzyła cię uśmiechem, chcąc dodać ci otuchy, ponieważ zadała sobie sprawę, że ty się naprawdę boisz. 

- Mam nadzieję - dodałaś pod nosem, opierając brodę o dłoń.

Jechałaś, wpatrując się w drzewa. Widziałaś jedno przez sekundę, żeby zaraz zobaczyć drugie. Przez około pół kilometra widziałaś tylko jeden dom, a raczej chatę, którą nie wiadomo czy ktokolwiek zamieszkiwał. Widziałaś już kolejną roślinę wieloletnią, ale na tym się zatrzymały twoje oczy, ponieważ cały samochód się zatrzymał. 

- Co się dzieję? - zapytałaś parząc na ****.

- Czekaj, zaraz odpali - przekręciła kluczyk w stacyjce i nic. 

Ponowiła czynność jeszcze kilka razy i nadal nie zapalił. Zaczęłaś się już lekko trzaść ze strachu. No, ale co się dziwić byłaś tylko ty i **** na ciemnym zadupiu, gdzieś w lesie najprawdopodobniej. W końcu spojrzałaś na licznik z paliwem i, co ujrzałaś? 

Zero. 

- Przecież nie mamy paliwa! - krzyknęłaś - Nawet rezerwa się nie pali! - wymachiwałaś rękami.

- Nie możliwe - spojrzała **** na licznik - Faktycznie - dodała pod nosem.

- Co my teraz zrobimy!? - krzyknęłaś załamana.

- Damy radę - przyjaciółka oparła głowę o fotel. 

- Damy radę? - powtórzyłaś pytanie - Jesteśmy na jakimś zadupiu, w środku nocy! 

- Zamknij się w końcu! - krzyknęłaś, patrząc na ciebie, a ty natychmiast ucichłaś. Nigdy tak do ciebie nie mówiła - To ty chciałaś iść na tą cholerną imprezę! - zauważyła - Przepraszam - dodała po chwili.

- Nie to ja przepraszam. Nie powinnam tak zaczynać krzyczeć - przyznałaś się.

- Dobra chodźmy i spróbujmy poszukać jakiegoś domu - powiedziała, otwierając drzwi od pojazdu.

- Ale, że tak teraz? Tam w tej ciemności? - nie dowierzałaś w jej pomysł.

- Wiesz, co? Zabawię się w księżniczkę i poczekam na moje księcia na białym koniu - powiedziała sarkastycznie. 

bez słowa otworzyłaś drzwi i wyszłaś na drogę. Prawie dostałaś zawału, kiedy sowa przeleciała tuż nad twoją głową. 

- Nie bój się tak - zaśmiała się ****

- To nie śmieszne - mruknęłaś.

- W twoim wykonaniu to do kabaretu by się nadało - otarła pojedynczą łzę, która znalazła się na jej policzku pod wpływem śmiechu. 

- Chodź, musimy poszukać tego domu.

Dziewczyna pokiwała głową i ruszyła za tobą, w nie wiadomym kierunku.

 - Wiesz do kod idziemy? - zapytała ****

- Tak wiesz co mam mapę na ręce - powiedziałaś sarkastycznie już któryś raz dzisiejszego wieczoru.

Szłyście jeszcze klika minut w ciszy, gdy **** nagle krzyknęła. Przestraszyłaś się nie na żarty. Myślałaś, że ujrzała jakiegoś złego człowieka, albo co innego zagrażającego waszemu życiu. 

- Co się dzieję! - pisnęłaś do ****, która stała jak wryta. 

- Dom... Widzę do cholery dom! 

- Nie gadaj! - nie uwierzyłaś jej. 

- No tam - wskazała palcem jakiś budynek. 

- Boże kocham cię! - krzyknęłaś składając ręce jak do modlitwy. - Biegnijmy tam - dodałaś, patrząc na koleżankę.

- A co jeśli to jacyś kanibale? - zapytała lekko przerażona tą wizją. 

- Nie bredź głupot ! - szturchnęłaś ją w ramie - Chodź - ciągnąłeś ją za rękę.

- Najwyżej skończę na grillu - zaśmiała się nie zręcznie. 

Droga do domu nie zajęła wam zbyt dużo czasu. Z zewnątrz był to nie za wielki budynek z piętrem. Otynkowany i pomalowany na zielono. W sumie nawet ci się spodobał. Na drugim planie mogłaś ujrzeć mały garaż. Podwórko miało również mały ogródek, ale nie wiedziałaś za bardzo z czym, ponieważ ciemność ograniczała twoją widoczność. 

Stanęłaś przed brązowymi drzwiami i spojrzałaś w oczy przyjaciółki. Kiedy ona pokiwała głową twierdząco, zapukałaś niepewnie w drzwi. Chwilę wam nikt nie otwierał, a, kiedy drzwi już się otworzyły mogłaś zobaczyć dość wysokiego mężczyznę. Maił czarne włosy, i jakieś luźne spodnie. Tylko. Nic więcej, żadnej koszuli, więc mogłaś podziwić jego mięśnie brzucha. 

- W czym mogę pomóc? - zapytał o dziwo nie zaspanym głosem. 

- Czy mogłybyśmy skorzystać z telefonu? Wracaliśmy do domu i, zabrakło paliwa w aucie - powiedziała trochę zestresowana ****, kiedy ty cały czas patrzyłaś na muskuły chłopaka. 

- Oczywiście - uśmiechnął się. 

- Dziękujemy - odpowiedziała **** za ciebie. 

Czarnowłosy zaprosił was gestem dłoni do środka i poszedł zapewne po telefon. 

- Odzywaj się coś - mruknęła **** do ciebie, kiedy chłopak zniknął za drzwiami. 

- Ok - odpowiedziałaś. 

Nie czekałyście długo, ponieważ chłopak był przy was z komórką w kilka sekund.

- Proszę - podał użądzenie ****.

- Dlaczego jej?! Ja to jakaś gorsza?!

 Dziewczyna wcisnęła numer i nacisnęła zieloną słuchawkę. Jeden sygnał, drugi, trzeci i nic. W końcu włączyła się sekretarka. 

- Nie odbiera - powiedziała zmartwiona. 

- To może panie zostaną u mnie na noc? Nie jestem jakimś psychopatą, więc bez obaw - zaśmiał się, kiedy zobaczył nasze speszone miny? - To jak? 

- No dobrze - palnęłaś. 

- Świetnie. Jestem Park Jimin - uśmiechnął się podając ci dłoń. 

- ___ ___, a to **** - uścisnęłaś rękę, którą potem podał przyjaciółce, która uczyniła to samo co ty wcześniej. 

- W takim razie pokażę wam gdzie będziecie spać - uśmiech nie schodził mu z twarzy, a oczy z ciebie.

Zaprowadził was po schodach na piętro i otworzył drewniane drzwi. Potem pokazał łóżka, zaprowadził do łazienki gdybyście chciały z niej z korzystać i powiedział gdzie jest jego pokój, gdybyście coś chciały, bądź nie wiedziały. 

Po małym oprowadzaniu wróciłyście do waszego pokoju i rzuciły się na łóżka. 

- Na początku myślałam, że to zły pomysł, ale to łóżko mnie do siebie przekonało - zaśmiała się ****.

- Mnie za to przekonał sam Jimin.

 Następnego dnia zeszłyście na dół po przebudzeniu się. 

- Dzień dobry - przywitał się Park.

- Dzień dobry - powiedziałyście w tym samym czasie. 

Następnie zasiedliscie do stołu i sporzyliście omlety.  W czasie jedzenie, Jimin powiedział, że znalazł jakiś czarny samochód na środku drogi i przyprowadził go do garażu. Po śnaidaniu poszliście wszyscy zobaczyć czy to wasze auto. 

I co się okazało?

Że to wasze! 

- Dziękujęmy! - krzyknęłyście szczęśliwe.

- Nie ma za co - zaśmiał się Park - Wlałem już paliwo, więc już jeździ. 

Potem jeszcze chwile rozmawialiście do momentu, kiedy **** oznajmiła, że musi iść po telefon. Dziewczyna pobiegła w kierunku drzwi od domu, a ty i Jimin zostaliście sam na sam. 

- Wiesz... - zaczął - Ja chyba się w kim zakochałem - wyznał, spuszczając wzrok.

- Ja też... w tobie.

- Naprawdę? - zapytałaś.

- Tak i chciałbym wykorzysytać moment, że jesteśmy sam na sam... Więc ty jesteś tą osobą - szepnął - Wiem, że to głupie, ponieważ nawet się nie znamy, ale czuję do ciebie ogromną sympatię. Więkrzą niż do własnej matki - zaśmiał się nerwowo.

- Chyba czujemy to samo - również spuściłaś wzrok.

- To chyba miłość - uśmeichnął się 

- Chyba 

- Mogę cię... no wiesz... pocałować -zapytał 

Nic mu nie powiedziałaś tylko podeszłaś w jego stronę i wspięłaś się na palce, żeby dosięgnąć jego warg, która lekko musnęłaś.

- Jesteś słodka - uśmiechnął się w twoje usta. 

- Kocham cię - szepnęłaś 

- Ja ciebie też - przytulił się do ciebie.

- ***** powiedz moim rodzicom, że nocuję u jakiejś koleżanki! - krzyknęłaś do przyjacółki, a chłopak uśmiechnął się słodko, całując twój policzek.

- Dobra!

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Co o tym sądzicie?

Koniec w ogóle zdupiłam wiem, przepraszam :(

Błędów zapewne też jest do dupy dużo...

Napiszcie chociaż komentarz...